"Echt waar?"
Mijn vriendin kijkt me ongelovig aan. Ik heb haar zojuist verteld dat wij sinds kort een huishoudelijke hulp hebben.
"Hoe vaak komt die dan?"
Eens in de twee weken.
"En wat doet ze dan?"
Alles, van ramen lappen tot de badkamer tot dweilen. En dat in drie uur. Tussendoor stofzuigen we zelf natuurlijk ook nog, dat moet wel met een vierjarige die de hele dag ‘fossielen’ het huis in sleept.
"En is dat duur?"
Zo’n 100 euro per maand. Maar het is het waard. Het geeft me namelijk rust. Ik hoef niet meer aan het huishouden te denken, en af en toe een stofzuiger erdoor halen of de wasbak schoonmaken kost dan ook geen moeite. De reactie van mijn vriendin is veelzeggend. Voor veel mensen is het hebben van een huishoudelijke hulp geen vanzelfsprekendheid. Dat hoeft natuurlijk ook niet. Maar de mensen die er wel één hebben, praten daar nooit over. Alsof je dan aan het opscheppen bent. Mijn moeder vindt het decadent dat we een hulp hebben: Je mankeert toch niks? Nee, maar we werken allebei en hebben gewoon weinig tijd. De tijd die we hebben besteden we liever aan elkaar en aan onze zoon, dan aan het schrobben van de wc. Er rust een taboe op het hebben van huishoudelijk 'personeel', want in Nederland doen we 'gewoon'. We zijn immers al gek genoeg, En dus doppen we onze eigen boontjes en poetsen we onze eigen wc. Wie ervoor kiest om huishoudelijk werk uit te besteden is decadent en heeft het hoog in zijn/haar bol. Ben jij het hiermee eens?
